دیدم تو را به خواب و کتاب آهسته تر بخوان

دیدم تو را به خواب و کتاب آهسته تر بخوان
دردم تهی گشته و به خواب آهسته  تر بخون

در باغ پر شکوهی بودی و در شاخسار بهشت
همچون مهی نشسته به آب آهسته تر بخوان

از دور بدیدم که خودت هستی و در خویش
در عشق فرو رفته بودی بناب آهسته تربخوان

تقدیر چنین بودکه توهم بیایی به خواب من
آنجا بسویت دویدم بتاب آهسته تر بخوان

انبوهی از جمعیتی که یک باره نیست شدی
گفتم سپیده بیا به باب آهسته تر بخوان

مشتاق دیدار بودم و تو هم کتابی به دست
از من فرار کردی و به شاب آهسته تر بخوان

من دیده بودم تو را به کیش و آئین عشق
از جعفری گریختی به قاب آهسته تر بخوان

علی جعفری

شاپرک‌ها روی خط و مرز باد

شاپرک‌ها روی خط و مرز باد
من سراپا ماتمم تو مست و شاد

برگی از گل گشته‌ام در یک کتاب
یا به ذهنت خاطره در یاد باد

فروغ قاسمی

گفتی غزل بگو ، غزل من ، چرا غزل ؟

گفتی غزل بگو ، غزل من ، چرا غزل ؟
تا میشود مغازله فرمود در عمل

بیهوده است دغدغه وزن و قافیه
مستفعلن مفاعل مستفعلن فعل

شعر و غزل زبان زمان فراق بود
حالا که در کنار منی ، بوسه و بغل

سر تا به پا تو خود غزل نا سروده ای
وقتی که اصل هست عزیزم چرا بدل ؟

چشم شراب گون توخالی من الکحول
لبهای دلفریب تو احلی من العسل

از ماذن نگاه تو آن چشمهای مست
فریاد می زنند که حی علی الامل

تلخی مکن که چشم تو را مست خوانده ام
شیرین من مناقشه ای نیست در مثل

دیگر مده حوالهء ما را به روز بعد
مردیم از کشیدن چکهای بی محل

با اینهمه به لطف حضور تو قانعم
از خنده ای دریغ نفرمای لااقل ...

جعفر کبیری

ای دل آن یار که جان داد به پیمان آمد

ای دل آن یار که جان داد به پیمان آمد
بهر تسکین دل خسته‌ی حیران آمد

جامه‌ی صبر ز جان برد و ره عشق گشود
آن که با ناز به‌سوی دل یاران آمد

مژده‌ای باد که شب رفت و سحر نزدیک است
نور امید ز هر سو به گلستان آمد

دیده‌ی خسته ز غم شاد کن، ای دوست عزیز
که بهار از پی این زمستان آمد

هر که در محفل عشق است، به کام دل زیست
ساقیا، باده بده، نوبت مستان آمد
ابوفاضل اکبری

گفتم نمی شود بد گفتن از کسی

گفتم نمی شود بد گفتن از کسی
وقتی نباشد او در دیدگاه ما؟
گفتا برو بخواب دیوانه گشته ای؟
یک بار غیبت از، او شد گناه ما؟
گفتم که سوره ای از گفتگوی حق
باشعر گفته ام گوینده ای، بخوان
گفتا نمی شود این نیست کار ما
نه کرده ایم و نه ، باشد مرام مان
گفتم چنان بزرگ دانستم که تو
فکرت شده فقط عکس کلام من
میخواهمش اگر معنای آن مباد
فکریکه در سرت خورده بنام من
درهای رحمتش باز است و منتظر
باشد برای مان از باب توبه ای
اما نگفتمش افسوس میخورم
ای کاش فرصتی آید و نوبه ای

جواد جهانی فرح آبادی