آمدی جان دلم عشق مُقَدَّر کردی

آمدی جان دلم عشق مُقَدَّر کردی
عاقبت خاطر غم را تو مُکَدَّر کردی
همه عمرم ز هیاهوی جهان پُر شده بود
جان من تازه شد و شَبَم مُنَوَّر کردی

غلامرضا خجسته

عُمر ما همچو غزالی است که از یوز رمیده

عُمر ما همچو غزالی است که از یوز رمیده
دَم ما بال عقابی است که از دام رهیده
نتوان بند کشیدن تن چالاک زمان را
بتکان غم وَ مخور غُصه فردای ندیده

غلامرضا خجسته

گُل بِگُفت اِی فَرتوت و پیرِ باغِبان

گُل بِگُفت اِی فَرتوت و پیرِ باغِبان
اَز چه رو با مَن تو کَردی این چُنان
بَرگ هایَم‌ کو؟ کُجا بُردی زِ مَن
شَرحه کَردی ساقِه و این جِسم و تَن
شاخه هایَم چیده ای با تیغ خُود
دُشمَنَم غیر اَز تو اِی ظالِم که بُد؟
باغِبان خَندید و گُفتا نازَنین
گَشته ای هَمچُون تو دیبا گُلجَبین
چَشم بُگشا و کَمی اَندیشه کُن
کَشفِ رَمزِ پیر را اَز ریشه کُن
گَر که زیبا می رِسی اَز مَنظَرِ هَر آدَمی
شاخه و بَرگِ اِضافی داده ای
قِصِّه ی بُستانی و گُل آشِناست
شِکوِه ی مَعشوقه اَز اَندَرزهاست
گَر که یِک شِیدا دَهَد پَندی تو را
کی بخواهَد کَم شَوَد بَرگی تو را
او تَمَّنایَش هَمه اِکمالِ توست
وَرنه یِک جان دارد و آن مالِ توست


غلامرضا خجسته

دُنیای قَشَنگیست اَگر بُگذارَند

دُنیای قَشَنگیست اَگر بُگذارَند
نا کَرده گُنه را به غَلَط نَشمارَند
دوزخ بِشَود هَر دَمِ این رِند اَگر
عِشق و صَنَم و باده گُنه پِندارَند

غلامرضا خجسته