همواره ای ستاره ی بی آشیان بخند

همواره ای ستاره ی بی آشیان بخند
تا بیکرانه های غم ام بیکران بخند

در ازدحام کوچه ی بن بست حسرت ام
دیوانه شو عزیز من و بر این جهان بخند

یا در خیال مبهمِ من گریه سر بده
یا بر بهانه های دل ام، شادمان بخند

بازیده ام به قرعه ی عشق ات بیا نفس
بر بخت پر تلاطم من ، ناگهان بخند

هر شب در استعانت چشمت نشسته ام
ای چشم پر چراغ ، هزار آسمان بخند

انبوه لحظه های گناه مرا ببین
بر بوسه های وسوسه ام بی امان بخند

گاهی شبیه ابر غریبی در آسمان
چون چشم من ببار و چون آتشفشان بخند

بر شانه های بید خیالم کمی بپیچ
بر خلسه های باغ دلم یک خزان بخند

مهناز الله وردی میگونی