گُل بِگُفت اِی فَرتوت و پیرِ باغِبان

گُل بِگُفت اِی فَرتوت و پیرِ باغِبان
اَز چه رو با مَن تو کَردی این چُنان
بَرگ هایَم‌ کو؟ کُجا بُردی زِ مَن
شَرحه کَردی ساقِه و این جِسم و تَن
شاخه هایَم چیده ای با تیغ خُود
دُشمَنَم غیر اَز تو اِی ظالِم که بُد؟
باغِبان خَندید و گُفتا نازَنین
گَشته ای هَمچُون تو دیبا گُلجَبین
چَشم بُگشا و کَمی اَندیشه کُن
کَشفِ رَمزِ پیر را اَز ریشه کُن
گَر که زیبا می رِسی اَز مَنظَرِ هَر آدَمی
شاخه و بَرگِ اِضافی داده ای
قِصِّه ی بُستانی و گُل آشِناست
شِکوِه ی مَعشوقه اَز اَندَرزهاست
گَر که یِک شِیدا دَهَد پَندی تو را
کی بخواهَد کَم شَوَد بَرگی تو را
او تَمَّنایَش هَمه اِکمالِ توست
وَرنه یِک جان دارد و آن مالِ توست


غلامرضا خجسته