در آغوش آبی، سرگردان و غرق،

در آغوش آبی، سرگردان و غرق،
زنجیر تاریکی، روحم را افسرده کرد.
اما اکنون، دوباره زاده، قلبم می تپد،
با آزادی تازه، سحری شاد.

امتداد بیکران، جایی که رویاها پرواز می کنند،
آینده ای درخشان، غرق در نور پاک.
دیگر معلق نیستم، با شجاعت می ایستم،
بالا می روم، بر فراز دریا و خشکی.

رضا اسمائی

من مست‌ تر از ساقی

من مست‌ تر از ساقی
تاریکتر از قلبم
بیدار تر از خورشید
در خواب تر از هر شب
پر جوش تر از هر رود
ساکن ترم از هر کوه
من دورترم از خویش
نزدیکترم از تو
بر هر چه که پنداری
همراه تر از سایه
آری و نَهَش آری
مگذار که یاد آری
هر غصه و غمگینی
خود آنی و خود اینی
خود سردتر از سردی
آگاه شده از دردی
من خود نشوم عاقل
چون عقل به دل تازد
خود آمر خود هستیم
یا عاشق و هم مستیم
هوشیار تر از عاقل
شفاف تر از شبنم
آگاه تر از عالَم
دیوانه شویم ، هستیم ...

رضا اسمائی

خوشا درد و خوشا مرهم

خوشا درد و خوشا مرهم
خوشا خوب و بَدَم در هم

خوشا دستی که قایق شد
به روی خونم عایق شد

خوشا ماه و خوشا مهتاب
خوشا ماهی شوم در آب
خوشا شب ها خوشا مستی
خوشا زخمم که تو هستی

خوشا خورشید و خوردادم
خدا را مِهر چو من دادم

خوشا رنگ و خوشا مردم
که هر آنی شوند چون گم

خوشا خشنودی و شادی
نگردند غصه ها عادی

خوشا غمگینی من ها
که میسازند خودی تنها

خوشا موج و خوشا دریا
سوارش میشوند هر جا

خوشا داد و خوشا فریاد
نباشد نامی از بیداد

خوشا رنج سفر کردن
نه با زنجیر بر گردن

خوشا رفتن درون خویش
که برگردیم به یاد کیش

خوشا در خود شدن پیدا
عیان گردد نهان فردا

خوشا خشنودی شیطان
نقاب هستند چو این و آن

خوشا تیر و خوشا نیزه
نکردند دشمنی را زِه

خوشا مار و خوشا عقرب
خود هستند و نیَن در تب

خوشا کامی دگر خوردن
ز ناب مِی دَمی بُردن

خوشا جان و خوشا جانان
که می مانند فقط اینان

خوشا گفتن خوشی آرد
ز قلبت گر خوشی بارد

رضا اسمائی