ما نیک بدانیم که بدانیم که از آنیم

ما نیک بدانیم که بدانیم که از آنیم
ور نه چو خَسی در پی هر آز روانیم
ما نیک بدانیم که در این گنبد دوّار
در میکده اش در پَیِ آن ناز دوانیم
چون نی به نیستان وجود در تب و تابیم
گر هیچ نگوییم به زبان، باز همانیم
گر باده ز می پُر ز الست، مست، رُبابی
ما نیک بدانیم که ز عشق  ، مستِ از آنیم
لیلی به رُخَش زلف پریشانِ تو دارد
گر شانه‌ زنیم زلف، بدان مستِ از آنیم
ما نیک بدانیم تو نریزی ، چه سبویی؟
ورنه به زمین هیچ ، همان، باز خزانیم
شاهد که چو حلاج بداند که از آن شهد بنوشد
ور نه که چو کفتار پیِ مرده به خاک باز دوانیم
سرّیست که گم کرده مرا از تن و از جان
بیداد ز این تن که نداند که ز جان باز از آنیم
سر کَش تو سبو کز گذرِ عمرِ بلا خیز
گر عشقِ بلا باشد و باز ، زنده از آنیم

سرالله گالشی