از پیله سفر کردیم

از پیله سفر کردیم
پروانه شدیم باز هم
از عشق گذر کردیم
دیوانه شدیم باز هم

ما ساکن آن خانه
دیوانه ی دیوانه
با لیلی مجنونی
همخانه شدیم باز هم
ما کوخ دل خود را
با کاخ عوض کردیم
اما به تکانی هم
ویرانه شدیم باز هم

گر کاسه ی صبری بود
گر طاقت دل بسیار
لبریز چو سیلاب از
پیمانه شدیم باز هم

ای سینه ی تنگ من
آتش بفشان اکنون
کز خون جگر همچون
افشانه شدیم باز هم

ای سازغمم بنواز
ای شور سرم بفکن
ویرانه ی ما بهتر
وِیلانه شدیم باز هم

دلتنگ شدیم ای خاک
اغوش غمت واکن
مارا تو بغل میگیر
خاکانه شدیم باز هم

تا کی به تمنایش
سوزم دل خویش ای شمع
سوزنده و سوزیده
هیمانه شدیم باز هم

در خلوت رندان هم
راهت ندهند هرگز
هرجا تو مگوی ای دل
رندانه شدیم باز هم

هنگامه رفتن شد
ای خاک فرومایه
ما گوهر دریاییم
دردانه شدیم باز هم

دریا چه پریشان است
امواج خروشان نیز
در موج غم عشقت
غرقانه شدیم باز هم

ما قصه ی غم بودیم
تا درس بگیرد عشق
ما خوانده شدیم یک بار
افسانه شدیم باز هم

در اوج خدا بودیم
از تن که جدا ماندیم
با عشق یکی گشتیم
تنها نَ شدیم باز هم.

رضا کشاورز