خوشا درد و خوشا مرهم
خوشا درد و خوشا مرهم
خوشا خوب و بَدَم در هم
خوشا دستی که قایق شد
به روی خونم عایق شد
خوشا ماه و خوشا مهتاب
خوشا ماهی شوم در آب
خوشا شب ها خوشا مستی
خوشا زخمم که تو هستی
خوشا خورشید و خوردادم
خدا را مِهر چو من دادم
خوشا رنگ و خوشا مردم
که هر آنی شوند چون گم
خوشا خشنودی و شادی
نگردند غصه ها عادی
خوشا غمگینی من ها
که میسازند خودی تنها
خوشا موج و خوشا دریا
سوارش میشوند هر جا
خوشا داد و خوشا فریاد
نباشد نامی از بیداد
خوشا رنج سفر کردن
نه با زنجیر بر گردن
خوشا رفتن درون خویش
که برگردیم به یاد کیش
خوشا در خود شدن پیدا
عیان گردد نهان فردا
خوشا خشنودی شیطان
نقاب هستند چو این و آن
خوشا تیر و خوشا نیزه
نکردند دشمنی را زِه
خوشا مار و خوشا عقرب
خود هستند و نیَن در تب
خوشا کامی دگر خوردن
ز ناب مِی دَمی بُردن
خوشا جان و خوشا جانان
که می مانند فقط اینان
خوشا گفتن خوشی آرد
ز قلبت گر خوشی بارد
رضا اسمائی
