دل گـرفتار تـنی شـد که سرش بر نی رفت

دل گـرفتار تـنی شـد که سرش بر نی رفت
جان سزاوار غمی شد که ز مشک می رفت

اشک یعنی که روان شد که شود قطره آب
کـه بـخـنـدنـد لـبـان عـطـش آلـود ربـاب

ای وفادارترین، دست تو را آب گرفت
جان فدای تو که لبیک ز ارباب گرفت

مـشک افتاد ز لـبهـاش نه از دستـانش
تیرِ بر مشک زمینش زد و نه چشمانش

آب از مشک زمین ریخت و بر راه افتاد
کربـلا برکه شد ای وای، در آن ماه افتاد

علیرضا توکلی